ندای قم / یادداشت / رضا ملکی
وقتی صمیمیت و یکرنگی ودرآغوش گرفتن بچه های دوست داشتنی دهه 50 -60 فوتبال قم را می بینی که به بهانه شروع مسابقات کهن کسوتان درکنار هم قرار میگیرند لذتی وافر وجودت را فرا می گیرد.
چرا که اگر مستطیل سبز، بوی چمن و توپ جادوئی نبود شاید سالهای سال از یکدیگر خبر نداشته باشیم و بهانه شروع این مسابقات می تواند بهترین امتیاز برای کسانی باشند که در طول گذر زمان ونگاه به گذشته همواره الگوی اخلاق و ادب در مستطیل سبز بوده اند.
کنار زمین را که می بینی داماد،پسر،نوه و بستگان پیشکسوتان برای دیدن بازی عزیزشان به استادیوم آمده اند و چه زیباست که نوه دوست داشتنی بازیکن،بازی پدربرگ خود را می بیند و در ذهن اش صلابت،فروتنی وانگیزه پدربزرگی را مشاهده می کند که باعث غرور و افتخار وی است. دیدن این اتفاقات خوب و دیدنی دل انسان را شاد می نماید چون هدف برگزارکنندگان این بازیها تنها ایجاد فضای مودت،صمیمیت و دوستی اهالی گذشته فوتبال است و هدفی جز آن ندارند.
متاسفانه با گذشت 4 هفته از شروع این رقابتها شاهد چند اتفاق تلخ دراین مسابقات بودیم. توهین به داوران جوان این بازیها،جائی که سیاه جامگان می آیند تا درس اخلاق را از ما قدیمیها بیاموزند به هیچ وجه زیبنده نیست الفاظ رد و بدل شده به هیچ وجه در شان محیط مقدس و پاک زمین فوتبال نیست.
برد و باختها درطول 50 ساله گذشته تنها تصویری کم رنگ در ذهن ما نقش بسته اند و از هیاهوی آن دوران خبری نیست،قهرمانیها و مقامها همه به فراموشی سپرده شدندولی هنوز یاد و خاطره رفتارهای فوتبالیست های بااخلاق در یادها ماندگار و فراموش نشده است.
نوشته پیش رو برای نگارنده که بیش از 45 سال در فوتبال این شهر نفس کشیده تنها این نکته را یادآوری می نماید که اخلاق را فراموش نکنیم و حواسمان به نوه ها و کوچلوهای کنار زمین باشد همین و بس.
