ندای قم / یادداشت / سید جمال حسینی کهنوج؛ در تالار بزرگ هستی، ما انسان‌ها غالباً مشغول «تزیین» هستیم؛ تزیینِ ویترینی که نامش زندگی دنیاست. دارایی‌ها، جایگاه‌ها و حتی فرزندانمان، اگر تنها مایهٔ فخر باشند، حکم همان گل‌های مصنوعی را دارند که برای لحظه‌ای چشم‌نوازند، اما ذاتاً «زوال‌پذیر» و فاقد حیات‌اند.
خردِ ناب اما ما را به معماریِ متفاوتی دعوت می‌کند: ساختنِ سازه‌هایی که طوفانِ زمان آن‌ها را ویران نمی‌کند.
این «خیرِ ماندگار» چیست؟
خیر ماندگار، همان دستِ گرمی است که یتیمی را نوازش می‌کند؛ همان دانشی است که گره از کار خلقی می‌گشاید؛ فرزندی است که با ادب و ایمانش، نام پدر و مادر را زنده نگه می‌دارد؛ و یا کلامی است که کینه‌ای را به آشتی تبدیل می‌کند. این‌ها دیگر «زینت» نیستند، این‌ها «سرمایه»اند.
جهان، نظامی هوشمند و دقیق دارد. مانند یک «جعبه سیاه» عظیم، ریزترین ارتعاشات وجود ما را ثبت می‌کند. آن‌چنان دقیق که روز بازخوانی، انسان حیرت می‌کند که چگونه یک لبخند کوچک، یک نگاه خشم‌آلود، یا یک دلی که شکستیم، همگی «احصاء» و بایگانی شده‌اند.
هیچ‌چیز گم نمی‌شود.
هنر انسانِ بیدار این است که در این مسیر، فریبِ آن «دشمنِ سوگندخورده» را نخورد؛ همان ابلیس که تخصصش «زیبا جلوه دادنِ زشتی‌ها» و سرگرم کردن ما به بازیچه‌هاست تا از اصلِ مسیر باز بمانیم.
هنر انسانِ بیدار این است که در این مسیر، فریبِ آن «دشمنِ سوگندخورده» را نخورد؛ همان ابلیس که تخصصش «زیبا جلوه دادنِ زشتی‌ها» و سرگرم کردن ما به بازیچه‌هاست تا از اصلِ مسیر باز بمانیم.
بیایید به جای آنکه تمام همت خود را صرفِ تزیینِ دیوارهای موقتِ دنیا کنیم، اثری بسازیم که حتی پس از ما نفس بکشد. آنگاه که ما نیستیم، مهربانیِ ما هنوز در جهان جاری باشد.
