مسمومیت و بدحالی دانش آموزان قمی در برخی مدارس ، از بیش از دو ماه پیش شروع شده و همچنان ادامه دارد. این در حالی است این رویداد نه تنها تاکنون متوقف نشده بلکه حتی هیچ توضیح مشخصی درباره آن به افکار عمومی ارائه نشده است. من به عنوان فردی با پیشینه اداری، درک می کنم که هرگونه اظهار نظر شتابزده ای درباره این موضوع، می تواند روند بررسی آن را مختل و منحرف کند، اما به عنوان یک پدر، نمی توانم بیش از این سکوت کنم و از این رو به چند نکته اشاره می کنم:
۱ – اکنون که مدتی از حادثه مسمومیت و بدحالی دانش آموزان قمی می گذرد، به لحاظ نظری می توان دو فرضیه را ارائه کرد: اول آنکه مسئولان تاکنون موضوع را به طور جدی بررسی نکرده اند و از این رو نمی توانند درباره آن توضیحی ارائه کنند. این فرض با توجه به حساس بودن موضوع، بعید به نظر می رسد. هر چند هیچ فرضی را نمی توان از نظر دور داشت.
دوم آنکه موضوع، بررسی شده اما نتیجه آن به دلایلی پنهان مانده است. تجربه‌های پیشین مانند گسترش ویروس کرونا، نشانگر آن است که مسئولان در موارد مشابه، مایل هستند جریان اطلاع رسانی را درباره چنین رویدادهایی مختل کنند. مدیریت فضای رسانه‌ای البته موضوعی لازم و قابل فهم است. اما اخلال در فرایند اطلاع رسانی از جمله خودداری از خبررسانی صحیح و پرهیز از هشدار دادن درباره تهدیدات احتمالی، روشی اشتباه است. این انتظار وجود دارد که مسئولان یافته های احتمالی خود را تا حد امکان با افکار عمومی به اشتراک بگذارند.
۲- اگر هیچ چشم اندازی برای حل مشکل مسمومیت و بدحالی دانش آموزان تاکنون مشاهده نشده است ، شاید مجازی شدن آموزش، تا حل و رفع قطعی مشکل کنونی، راه حل مناسبی باشد. اگر این مسمومیت ها به حادثه ای غیرقابل جبران تبدیل شود، آنگاه جبران آن، امکان پذیر نخواهد بود.
و سرانجام آنکه دو صد گفته چون نیم کردار نیست. بعضی از مسئولان ما قهرمانان عرصه حرف و سخن هستند. آنان پرگویی می کنند، و درباره دستاوردهای خود لاف می زنند.. اما در عرصه عمل، به شکل رقت انگیزی، ناتوان هستند. چگونگی مدیریت حادثه بدحالی دانش آموزان قمی، آزمونی برای سنجش کار آمدی و پاسخگوی مدیران استان در برابر افکار عمومی است.
