ندای قم / روح الله کرمانی؛ دوباره در آستانه تحویل سال و آِغاز سالی جدید قرار گرفته ایم. این دومین سالی است که استاد و دایی عزیزم دکتر حسین عبداللهی جسما دربین ما نیست ولی روح آن مرد بزرگ را در لحظه لحظه فعالیت رسانه ای خود حاضر و ناظر می بینم.
با گذشت نزدیک به دو سال از آسمانی شدن اش هنوز نبودنش را باور ندارم همواره فکر می کنم مثل گذشته درگیر اشتغالات و دغدغه های کار رسانه ای خود در تهران است و کمتر فرصت می کند سری به ما بزند تا از نزدیک چهره پر از انگیزه و امید را ببینیم ولی روزانه تماس های تلفنی متعددی با یکدیگر داشتیم.
برای بنده که بیش از دو دهه ارتباط کاری بسیار نزدیکی با ایشان داشتم، به لحاظ حرفه ای و اخلاقی درس های بسیاری از مرحوم عبداللهی آموختم.این دو سال به سختی بر من و همکارانم در روزنامه ایمان و پایگاه خبری ندای قم گذشت، اگر نبود لطف خدا و دعای خود ایشان هرگز نمی توانستم کشتی روزنامه ایمان را به جلو برانم، امیدوارم توانسته باشم رضایت نسبی آن مرد بزرگ رسانه و مطبوعات کشور را جلب کرده باشم
یکی از توصیه های همیشگی آقای عبداللهی به بنده در اولویت قراردادن انعکاس مشکلات مردم بود، وی همواره در طول فعالیت رسانه ای خود دغدغه مردم را داشت و تمام تلاش خود را در جهت رفع مشکلات آنها معطوف می نمود.
مرحوم عبداللهی همواره دغدغه توسعه و پیشرفت استان قم را داشت و در سطح ملی مشکلات را پی گیری می کرد و به ما هم تاکید داشت که مشکلات و موانع توسعه استان را منعکس نماییم تا مسئولان در جهت رفع آن تلاش مضاعف نمایند.
وی در بعد اخلاقی نیز انسان منحصر به فردی بود، خوش برخورد و مبادی آداب بود، همه دوستان و آشنایان خاطرات خوبی از وی در ذهن خود دارند. با همکاران و زیرمجموعه خودصمیمی بود مشکل آنها را مشکل خود می دانست ودر جهت رفع آن هرآنچه در توان داشت دریغ نمی کرد.با وجود داشتن ارتباطات با شخصیت های برجسته کشوری و جایگاه ای که در بین رسانه های درجه اول کشور داشت دچار تکبر و غرورنشد وهمان روحیه خاکی بودن را تا اخر عمر خود حفظ کرد . راه و منش وی برای من یک درس بود که جایگاهها ما را دچار غرور نکند چرا که همین اخلاق نیکوست که در ذهن ها ماندگار می ماند.
اگرچه دکتر حسین عبداللهی دیگر بین ما نیست ولی یاد و خاطره و راه و منش کاری و اخلاقی همیشه زنده و ماندگار خواهد بود.
روحت شاد
راهت پر رهرو
